De Goede God had besloten om de moeder te scheppen.
De Goede God had besloten om de moeder te scheppen.
Hij was er zeker al zes dagen mee bezig, toen kwam een engel en zei:
Wat staat U daarmee toch uw tijd te verdoen?
En God antwoordde: “Zeker, maar heb je al eens gelezen wat er allemaal
nodig is om een moeder te maken?
Ze moet een groot hart hebben en open armen, waarin iedereen zich geborgen voelt …
Ze moet honderdtachtig beweegbare delen hebben, allemaal vervangbaar …
Ze moet koffie kunnen zetten , voordat de dag begint …
Ze moet een kus kunnen geven die alles kan genezen, van een gebroken been tot liefdesverdriet toe … zes handen …”
De engel schudde het hoofd en herhaalde ongelovig: “ Zes paar handen?”
“Och” zei God,
“de handen zijn niet moeilijk, maar een mama moet ook drie paar ogen hebben”.
“Zoveel”, vroeg de engel verbaasd.
En God knikte. “Ja, één paar om dwars door gesloten deuren te kijken als ze vraagt: “kinderen wat doen jullie daarbinnen?”,
ook als ze heel goed weet, wat ze aan het doen zijn.
Een tweede paar in het achterhoofd om te zien wat ze niet mag zien,
maar toch moet weten.
En dan nog een derde paar, om aan het kind dat iets misdaan heeft
zwijgend te zeggen: “ik begrijp het, wees maar gerust.”
“Maar Heer”, zei de engel, hem bij de arm nemend.
“Ga slapen, morgen is er ook nog …”
“Geen sprake van” antwoordde God, “trouwens ik ben bijna rond.
Ik heb er al één gemaakt die vanzelf geneest als ze ziek is,
die een maaltijd voor zes personen kan gereed maken met één kilo
gehakt en die een jongen van negen jaar onder de douche kan houden”.
De engel draaide langzaam, om het model van de moeder heen,
en onderzocht het aandachtig.
“Ze is veel te zacht”, besloot hij met een zucht.
Maar ze is taai en stevig” , verdedigde God met klem.
“Ge hebt er geen idee van wat zo’n mama kan doen en kan verdragen.”
“En kan ze ook denken?” vroeg de engel.
“Dat niet alleen, ze kan ook uitstekend gebruik maken van haar verstand
en een oplossing vinden voor alles en nog wat,” antwoordde de Schepper.
Toen boog de engel zich nog eens over het meesterwerk en streek met één vinger over haar wang.
“Hier is iets fout gegaan!”, stelde hij vast.
“Toch niet , dat is geen fout”, verbeterde de Heer, “dat is een traan”.
“En waar dient die voor? “ wou de engel weten.
“Om de vreugde uit te drukken, pijn, eenzaamheid, maar ook voldoening en
fierheid.”
“Maar Heer”, riep de engel uit, “U bent een genie!”
Met een glimlach merkte God op:
” Om u de waarheid te zeggen, Ik was het niet die deze traan aanbracht.
Het waren de kinderen”.